Ստեփան Զորյան | Պապն ու թոռը
Եփրեմ պապը շա՜տ ծեր էր։ Նա շատ վատ էր տեսնում նա ուներ մի թոռնիկ, որի անունը Աստղիկ էր։ Նա շատ էր սիրում Եփրեմ պապիկին։ Աստղիկը Եփրեմ պապիկին ուղեկցում էր, օգնում էր։ Եփրեմ պապը չէր կարողանում երկար ման գալ, հեռու տեղ չէր գնում և միայն արևոտ օրերին, երբ զբոսնել էր ուզում տան առջևի պարտեզում, կանչում էր թոռանը — Աստղիկին և նրա առաջնորդությամբ, ձեռնափայտը ձեռքին, կամաց-կամաց ման էր գալիս ծառերի տակ։ Եփրեմ պապիկտ շատ ծեր էր, նրան տանը այդքան էլ չէին սիրում, բայց նա բոլորին սիրում էր։ Հատկապես իր թոռնիկին։ Աստղիկն էլ պապիկին էր շատ սիրում, շատ էր ափսոսում, որ պապիկը լավ չի տեսնում և լավ չի լսում։
Եփրեմ պապը շատ շուտ-շուտ էր հիվանդանում, և երբ նա ուզում էր զբոսնել տատը նրան չէր թողնում, որովհետև պապը կարող էր ավելի ջերմել։
Մի կիրակի, երբ Աստղիկի հայրիկը դուրս էր եկել գործերով, իսկ մայրիկն ու տատիկը գնացել էին եկեղեցի պատարագի, Եփրեմ պապիկը վեր կացավ անկողնուց և համոզեց Աստղիկին իրեն դուրս տանել։ Աստղիկը ուղեկցեց պապիկին պատշգամբ, որտեղ պապիկը նստած արևի դիմաց կարծես փորձում էր լսել, թե գյուղում ինչ է կատարվում։ Տեսողությունը կորցնելուց հետո պապիկի լսողությունը շատ էր սրվել։ Նա լսում էր թռչունների ձայները, երեխաների աղմուկը, բարդիների տերևների խշշոցը։ Իսկ եկեղեցու զանգերի ձայնը նրա մոտ հիշողություններ էին արթնացնում իր մանկությունից, երիտասարդությունից ու ծերությունից։
Եվ այս ամենը հիշելով, Եփրեմ պապը զգաց հնձած խոտի հոտ և խնդրեց Աստղիկին իրեն պարտեզ տանել։ Խոսելով հասան փոքրիկ պարտեզի ծայրը, որտեղից մի փոքրիկ դռնակ էր բացվում փողոցի վրա։ Պապն այդտեղ կանգ առավ և խնդրեց Աստղիկին իրեն տանել հանդ։ Աստղիկը պապիկին համոզում էի տուն գնալ, վախենում էր,որ պապիկը կմրսի։ Բայց պապիկը համոզեց թոռնիկին, և մի քանի րոպե հետո նրանք արդեն քայլում էին դաշտում։
Շարունակելի․․․